این آشیانه برات کوچیکه... خیلی وقته که میدونی... خیلی وقته که هی سعی میکنی خودتو جمع و جورت کنی و نشون بدی که هم اندازه ته... اما میدونی این جوری نیست... دیدن تصویرش از دور هم خنده داره :)
خودت میدونی که وقتشه.. که باید نترسی و بالهاتو باز کنی و پرواز رو تمرین کنی... پر بزنی بری
آیا خودتون رو ناموفق میدونین؟ آیا فک میکنین فقیرین؟ نازیبا و چاق؟ بی استعداد؟ بدون دوست؟ بدون حمایت خانواده؟ نامهربون؟ بی اطلاعات؟ بدون هنر؟
علاج شما اینه: همین حالا اینستاگرامتو پاک کن که باعث و بانی تموم احساسات همین اپ هست. این اپ اصلا ساخته شده که به شما همین حس رو بده.. اگه این احساسات رو داری ناراحت نشو .. نگو وای چرا من اینجوریم.. این اپ حاصل ساعتها مطالعه و طراحی هست.طبیعی هست که تاثیر بگیری. با خودت مهربون باش.. و نذار هر کس از اون سوی دنیا به تو حس بد بده... و میدونم که اینقدر عاقلی که میدونی بلاگرا چیزی رو نشون میدن که واقعیت نیست هیج کس همه اون ویژگی های بالا رو نداره.. و برای این دروغ فریبنده شون هم هست که دارن توجه میگیرن.
پ.ن: این نامه رو یک ماه پیش برای خودم نوشتم.. قبلا دیلیت اکانت کرده بودم اما دوباره برگشته بودم.. این بار فقط اپ رو پاک کردم.. اما به خودم گفتم ببین روی لپ تاپت باز میشه. همین باعث شد فک کنم که هست اما من خودم نمیخوامش و میلم بهش کم شد. الان روانم خیلی آسوده تره.. خیلی. تصمیم خیلی درستی بود. ول دان روزالیند :)
یه جایی هست که دل می کنی از همه چیز از همه کس از همه جا... خیلی تلخه.... خیلی دردناکه.. بسان بچه ای که به بند ناف عادت کرده ... و بعد از بریدنش گریه میکنه... میشینی و ساعتها زار میزنی... اما تبریک میگم.. تولدتو تبریک میگم. شاید تولد جسمانیت زیبا و خوشایندت نبوده اما این یکی هست.
امشب من از صحبت چهارساعت و نیمه با یه خواستگاری برمیگردم که شاید هیچ وقت دیگه همو نبینیم. اما همین صحبت ها زمینه ساز یه تفکر طولانی در خلوت خودم شد. تفکری که حال روحی و روانیمو بعد مدتها کلنجار رفتن با خودم خیلی بهبود داد و منو به نتایج خوبی در مورد خودم رسوند.
ای غریبه مرسی که زمینه ساز خیر شدی :)
