احساسات یا خودخواهی

دیشب به یه سخنرانی جول اوستین گوش دادم و امروز داشتم راجع به دوست داشتن های بشری فکر میکردم...چقدر دوست داشتن های ما خودخواهانه هست و چقدر آسیب زا. هم به خودمون و هم به طرف مقابلی که دوستش داریم یا نداریم.

ما یه نفر رو میبینم و طبق درونیات خودمون دوستش داریم و یا طردش میکنیم... بعد هی بیشتر میشناسیمش و نور بیشتری روش می افته و سایه روشن های بزرگتری ازش میبینم و هی در دوست داشتن و نفرت در نوسانیم.. هیچ وقت خود واقعی و شرایطش رو نمیبینیم و فقط اون فکر و قضاوت خودمون از اون رو میبینیم. 

بنابراین نتیجه میگیریم که پشیزی ارزش به نفرت یا دوست داشتن دیگران ننهیم.:))

پرواضح است که منظورم از دیگران عزیزان زندگیمون نیستن. اما به دوست داشتن همونا هم خیلی وابسته نباشیم.

کلا یه مدته به این نتیجه رسیدم که خیلی (نمیدونم شاید بهتر باشه بگم همه ش) از اعمال ما از سر خودخواهی هست. حتی ناراحتی غم از دست دادن یک نفر.

بنابراین  احساسات دیگران درمورد خوب یا بد بودن خودم دارند برام کم رنگ میشن .

پ.ن: به نظرتون این افکار دارن نوید رسیدن سی سالگی رو میدن؟