مکانیک کوانتومی و لثارات الحسین

این چیزی که مینویسم حاصل تفکرهای لحظه ای من هست.

خدا اومد آدم رو خلق کرد همه بهش گفتن وا این چیه خلق میکنی که قراره خون و خونریزی راه بندازه... اونم گفت نه این بشر خیلی خفنه.. خیلی یاد میگیره.. یعنی وجه یادگیری ما برای خدا خیلی ارزشمنده.. بشر اومد و از همون اول هم خونریزی راه انداخت .. تا الان.. تا بعدها... خدا اینو میدونست.. پیش بینی کرده بود این وجه بد ما رو ...یه زمانی هست بشر خسته میشه... یه زمانی میاد که باهوش میشه .. که میفهمه نباید خونریزی کنه... یاد میگیره ظلم نکنه.. خودخواسته.. با اینکه میتونه اما انجام نمیده.. اون لحظه لحظه پیروزی بشریته.. اون لحظه همون لحظه موعوده که خدا از ابتدا منتظرش بوده .. اون لحظه رشد بشریته... اون لحظه ما به نهایت چیزی که باید رسیدم... به نهایت کمال خودمون... و  میفهمیم تمام این خونریزیها برای رسیدن به اون لحظه بوده... و تمام بدیهایی که کردیم از نظر محو و بی اهمیت میشه... آزمون خطا بوده دیگه.. رخ دادنش طبیعه . مثل اشتباه نوشتن در مشق. بعضی از واقعه ها رسیدن به این لحظه رو جلو انداختن.. مثل کربلا... کربلا برای همه بشریت به خصوص برای ما باید این درس رو بده که ای بشر بیا جلوی شمر درونت رو بگیر... بیا فرمون رو بده دست امام حسین درونت...حواسمون هست؟ یا لثارات الحسین ماییم.. قراره ما عوض شیم و با خوب شدنمون انتقام بگیریم از بدی هایی که کردیم..بله میگم بدی هایی که کردیم... چون هر لحظه یه رو نوشتی هست از گذشته.. هیچ چیز عوض نشده...نفس و مفهموم شمر نمرده .. . هر لحظه به گونه ای باید بریم جلو که توی اون عصر و زمانی که هستیم قدری و ذره ای به اون لحظه تعادل نهایی نزدیک بشیم.. قرار هم نیست یکی بیاد که اون تنها خوب باشه ما بد.. اون جوری بشر به کمال نمیرسه ها... حواسمون باشه... وقتی به تعادل میرسیم که آنسامبل مورد نظر حداکثری  باشه.. یعنی همه باید در یک محدوده باشیم... عزیز من.تا وقتی عوض نشدیم .. من شمرم.. تو شمری و اون لحظه که عوض شدیم ... من لثارات الحسینم.. تو لثارات الحسینی...